Sonkran

Half april is het Sonkran, het Thaise nieuwjaarsfeest. Van oorsprong sprenkelde men met Sonkran water over elkaars handen om het ongeluk weg te wassen en elkaar geluk te wensen. Inmiddels is dit feest uitgegroeid tot een enorm spektakel, waarbij je drie dagen lang bekogeld wordt met water, overal. Iedereen rijdt rond met een ton water achterin de pick-up en ze staan ernaast met emmers en waterpistolen. Het is eigenlijk wel een hele grappige toestand. Mensen gaan helemaal uit hun dak. Probleem is alleen dat dit vaak met een hoop drank gepaard gaat. Ieder jaar sterven er dan ook honderden mensen met Sonkran, veelal door auto ongelukken. Dit jaar bijna 400.
Hier in het dorp gaat het er gelukkig wat minder ruig aan toe. Ik ben lid van de RLC, een club van expatvrouwen, die o.a.welzijnswerk doet hier in de omgeving. Samen met een lokale welzijnswerker (een zuster uit het ziekenhuis)probeert de RLC iets te betekenen voor de arme gezinnen in Banchang. We doen bijvoorbeeld iedere maand een ‘food delivery’. Dan rijden we met een pick-up gevuld met zakken rijst, melkpoeder, vissaus, zeep etc de meest hulpbehoevende gezinnen langs. Met Sonkran vullen we dozen met dingen als kleding, speelgoed en snoep voor de kinderen. Dit jaar werden we uitgenodigd om de dozen uit te delen vanuit een kleine kliniek ergens midden in de ananasvelden. Die kliniek wordt helemaal gerund door vrijwilligers, een soort eerste hulp post/consultatiebureau. De bewoners uit het dorp waren daar naartoe gekomen, de kinderen deden een dansvoorstelling, er werd gekookt, de ‘head of village’ was erbij, een heel spektakel.
Na de dansvoorstelling gingen alle vrijwilligers en kinderen op een verhoging staan. Ik hoorde ineens heel hard mijn naam door de microfoon schallen: KHUN (soort van ‘mevrouw’) ELIIIIINE! met een verwachtingsvolle blik van iemand met een microfoon in zijn hand. Bleek dat ik iets moest zeggen. Nou heb ik Thaise les, maar zo spontaan een speech…nee. Gelukkig vinden Thaise mensen het al gauw goed. Ik heb heel kort iets gezegd en ben toen heel demonstratief gaan klappen en naar de vrijwilligers gaan kijken in de hoop dat men begreep dat ik een applaus wilde voor deze mensen. Ongelofelijk trouwens wat een sfeer in zo’n kleine gemeenschap kan hangen. Je kon echt voelen dat die mensen iets aan elkaar hebben.